Birisinin teniyle yan yana olmak, kendi varoluşumu unutmak
mı? Ya da daha derin algılamak mı? Kendi varoluşum?
Her varoluş kendisiyle birlikte ölümü getirmiyor mu?
Yaşamımda, daha doğrusu yaşamın ortasında, tüm özlemlerimin
doyumsuz kaldığını nasıl da algılıyorum. Ama artık
yorulmaksızın aramak yok. Aranan yaşantılar arandı.
Yaşandı. Bir kısmı gömüldü. Yeniden toprak oldu. Canlılıklarını
duyduğum, canlılıklarını birlikte bölüştüğüm birtakım
insanlar gitti. Onlar adına, onları da özlemek, onlar
için özlemek, onlar için de sevmek. İnsan yaşamının mutlak
en önemli olgusu sevilen bir insanı özlemek, istemek.
Onun yanımdayken de özlemek, istemek. Oysa yaşam genellikle
insanın bir başına kalması.